Jak przyzwyczaić psa do noszenia ubranka - 20 profesjonalnych porad!
Istnieją psy, które zdecydowanie potrzebują ubranka. Zwykle to rasy całkowicie lub częściowo nagie, z lekką okrywą włosową bez podszerstka, psy małych ras, a także…Szczeniaki! Nie każdy o tym mówi, ale do ok. 5 m-ca życia wszystkie szczeniaki, nawet dużych włochatych ras, powinny mieć zakładane ubranka, kiedy temperatury spadają poniżej zera, a spacer nie jest aktywny (np. idziemy z psiakiem na szkolenie i wykonujemy stacjonarne ćwiczenia; zabieramy psa na zakupy i stoimy wraz z nim w kolejce na zewnątrz; zabieramy go na spacer z dziećmi i lepimy bałwana, podczas gdy pies siedzi obok i cierpliwie czeka, aż skończymy ;) ). Jest to związane z dopiero kształtującą się termoregulacją młodego organizmu.
Niestety, jako że ubieranie się w tkaniny nie jest dla psów naturalne, wielu z nich trudno jest zaakceptować, że próbujemy coś na nie założyć, mimo że dzięki ubranku poczułyby się znacznie lepiej w chłodne dni! Pamiętaj, że jeśli Twój pies nie chce ubierać sweterka, nie oznacza to, że jest głupi i niedomyślny, ani tym bardziej nie robi Ci na złość. Po prostu nie dowiedział sie jeszcze nigdy, że ubranko niesie ze sobą wiele korzyści i nie wyrządzi mu krzywdy. Całkiem sporo psów odczuwa początkowy dyskomfort, mając coś na swoim ciele (niektóre trudno przekonać do zwykłych szelek!), dlatego trzeba czasu i cierpliwości, by przekonać je, że jednak noszenie czegoś na sobie może być przyjemne.
Najlepiej jest uczyć psa ubierania od samego początku – jeszcze w rodzinnym gnieździe hodowca powinien przyzwyczajać maleńkie kuleczki do tego, że coś jest na nie zakładane. Nie wszędzie jednak takie praktyki się stosuje, więc to my mając szczeniaka w domu, powinniśmy zadbać o to. Jeśli jednak przegapiłeś/przegapiłaś już najgorętszy moment, nie stresuj się J Większość psów, nawet dorosłych, można przyzwyczaić do zakładania ubranka, jeśli tylko robi się to w odpowiedni sposób z poszanowaniem ich strefy prywatności, uważnością na sygnały stresu, które psy okazują, gdy jest im niekomfortowo. Pamiętaj, że każdy pies jest inny i może potrzebować różnego czasu na przerobienie każdego z etapów ćwiczenia – podążaj za psem, nie rób nic na siłę i nie próbuj przyspieszać toku wydarzeń, bo „kto robi szybko, robi dwa razy”.
Oto szczegółowa instrukcja nauki:
1) Podczas sesji NIE DOTYKAJ psa – wszystko, co zrobi z ubrankiem ma wynikać z jego inicjatywy – wszelkiego rodzaju próby przytrzymania psa, unieruchomienia, itp., nie pomogą, a wręcz mogą zniweczyć całe ćwiczenie.
2) W jednej ręce trzymaj ubranko zwinięte w taki sposób, aby stanowiło wąski pasek materiału i tworzyło coś w rodzaju komina na szyję. Zadbaj, by otwór był szeroko rozstawiony, w drugiej ręce trzymaj smakołyk.
3) Gdy pies wykaże zainteresowanie zwiniętym sweterkiem (dotknie nosem lub jeśli tego nie robi, to gdy spojrzy), powiedz „tak!”, pochwal DOBRZE, DOBRY PIES! i daj smakołyk, zabierając ubranie. Powtórz 3-4 razy, chwilę pobaw się z psem lub go pogłaszcz, po czym powiedz KONIEC i wróć do swoich spraw, ignorując psa.
4) Kiedy pies już na widok ubranka od razu je targetuje (dotyka nosem), przejdź do kolejnego etapu.
5) Jedną ręką trzymaj ubranko tak, jak w punkcie 2)., drugą rękę przełóż przez pętlę tak, by pies chcąc go zjeść, nie musiał w ogóle dotykać ubranka. Gdy pies zdecyduje się sięgnąć po smakołyk, powiedz „TAK!” w momencie przysuwania głowy, pochwal DOBRZE, DOBRY PIES! i pozwól zjeść smakołyk, po chwili zabierając ubranko. Powtórz 3-4 razy, chwilę pobaw się z psem lub go pogłaszcz, po czym powiedz KONIEC i wróć do swoich spraw, ignorując psa.
6) Z każdą kolejną sesją „chowaj” rękę w ubranko coraz bardziej (tempo dyktuje pies) tak, by docelowo ręka ze smakołykiem była po drugiej stronie otworu zwiniętego sweterka, a pies chcąc zjeść smakołyk, musiał przełożyć samą końcówkę nosa przez pętlę.
7) Kiedy pies chętnie już przekłada nosek poza pętlę, by zjeść smakołyk, zwiększ poziom trudności i ustaw rękę ze smakołykiem trochę dalej za pętlą tak, by pies chcąc zjeść smakołyk, musiał przełożyć cały pysk przez pętlę. Wtedy powiedz „Tak” i pochwal DOBRZE! Powtórz 3-4 razy, pamiętając, żeby pozwolić psu swobodnie się z pętli wycofać, po czym chwilę pobaw się z psem lub go pogłaszcz, powiedz KONIEC i wróć do swoich spraw, ignorując psa.
8) Jak już pies chętnie wkłada pysk do pętli ze smakołykiem, odsuń rękę jeszcze dalej tak, by chcąc zjeść smakołyk, pies musiał przełożyć całą głowę (ten etap jeszcze można rozbić na połowę głowy). Chodzi nam o to, by pies coraz odważniej parł na pętlę głową, żeby nabrał odwagi, dlatego im mocniej naciska, tym intensywniej chwal.
9) Kiedy pies już bez problemu przekłada głowę za smakołykiem, podetknij mu sweterek pokazując dłoń po drugiej stronie, ale bez smakołyka w dłoni (miej go w pogotowiu), jak pies przełoży głowę, powiedz „TAK!” i SZYBKO podaj kilka smakołyków jeden za drugim drugą ręką, chwaląc psa cały czas DOOBRZE, DOOBRY PIES, SUUPER! Całość powtórz 3-4 razy, chwilę pobaw się z psem lub go pogłaszcz, po czym powiedz KONIEC i wróć do swoich spraw, ignorując psa. Przy kolejnych sesjach po prostu wydłużaj czas pomiędzy podaniem kolejnych smakołyków, za to cały czas chwal psa głosem. Pamiętaj, by wydłużać czas nieliniowo, czyli zamiast 1s, 2s, 4s, 10s, 13s, itp., wydłużać go zmiennie 1s, 3s, 2s, 6s, 3s, 10s, 7s, 14s, 10s, itp. Dzięki temu pies nie będzie wiedział, kiedy dostanie nagrodę, więc będzie czekał cały czas.
10) Ćwicz powyższe w tylu sesjach, ile potrzeba, by Twój pies chętnie wkładał głowę w zwinięty sweterek i ją trzymał w środku czekając spokojnie na smaczek. Jak już masz taki etap, dodaj stopniowe rozwijanie sweterka na ciele psa (jeszcze nie przekładaj łapek!) i pracuj podobnie, jak w punkcie 5 na początku, skracając jednocześnie czas bycia w swetrze (dodajemy nowe kryterium – rozwijanie materiału na ciele, więc pozostałe – długość wykonania ćwiczenia, obniżamy).
11) Równolegle do sesji z przekładaniem głowy, ćwicz z psem przyzwyczajanie przekładania łap przez nogawki sweterka.
12) Na początku możesz ćwiczyć ze zwiniętym sweterkiem i otworem na głowę, a jak już psu dobrze to idzie, przerabiaj sesje z ciaśniejszymi otworami na łapy. Jedną ręką trzymasz łapkę psa w zgięciu łokcia, drugą rękę ze zwiniętym sweterkiem zbliżaj do łapki psa i lekko dotykaj przez ok. 1s. Gdy pies zachowuje spokój, powiedz „tak!”, pochwal DOBRZE, DOBRY PIES! i daj smakołyk, zabierając ubranie. Powtórz 3-4 razy, chwilę pobaw się z psem lub go pogłaszcz, po czym powiedz KONIEC i wróć do swoich spraw, ignorując psa.
13) Dotykaj w ten sposób obu łapek psa, stopniowo wydłużając czas dotykania, a potem jego intensywność (np. lekko chwytaj łapkę dłonią przez sweterek), stopniowo przesuwając sweterek coraz bliżej poduszki łapy psa (czyli sesje prowadzimy od łokcia, przez przedramię, aż docelowo dotykamy psu poduszek łap, tak by stopniowo przyzwyczaić go do ruchu sweterkiem po łapach)
14) Jak już pies bez problemu toleruje chwytanie łapki i dotykanie sweterkiem, w kolejnych sesjach przełóż na 1s. dół łapki przez otwór w swetrze, powiedz „tak!”, pochwal DOBRZE, DOBRY PIES! i daj smakołyk, zabierając ubranie. Powtórz 3-4 razy, chwilę pobaw się z psem lub go pogłaszcz, po czym powiedz KONIEC i wróć do swoich spraw, ignorując psa.
15) Powtarzasz powyższe, stopniowo wydłużając czas trzymania łapki przewleczonej przez nogawkę, możesz w pewnym momencie postawić na podłodze łapkę ubraną w nogawkę, nagradzając smakołykami i chwaląc psa, po czym zabierasz sweterek.
16) Jeśli Twój pies ma problem z dotykaniem go w ogóle, a co dopiero chwytaniem łapy w dłoń, osobno rób sesje z dotykania łap i podziel na następujące etapy:
- dotykanie barku psa,
- zsuwanie ręki z barki do łokcia,
- zsuwanie ręki z barku do łokcia i chwytanie łokcia dłonią,
- zsuwanie ręki z barku do przedramienia,
- zsuwanie ręki z barku do przedramienia i chwytanie dłonią,
- zsuwanie ręki od barku do łapy,
- zsuwanie ręki od barku do łapy i chwytanie łapy dłonią,
- chwytanie łapy dłonią i przytrzymanie 1s,
- przytrzymanie i przedłużanie samego przytrzymania w dłoni,
- przytrzymanie i podniesienie na 1s,
- przytrzymanie i przedłużanie trzymania łapy w dłoni,
17) UWAGA! Mów „TAK!” wtedy, gdy pies stoi spokojnie i sam jest spokojny i zrelaksowany – jeśli pies cofa łapy lub wykazuje którekolwiek z sygnałów stresu, oznacza to, że oczekujesz za dużo zbyt szybko i trzeba się cofnąć do poprzedniego etapu. Jeśli pies zachowuje się w opisany sposób już na samym początku przy 1-sekundowym dotykaniu, ćwiczenia zacznij od samego zbliżania ręki lub sweterka do łapy.
18) Stopniowo łącz przekładanie głowy przez otwór i łapek, chwaląc i karmiąc psa w ubranku. Gdy już pies bez problemu znosi pełne założenie swetra, dołącz podążanie za sobą w nim, wtedy co kilka kroków smaczek (na początku bardzo często, potem coraz rzadziej). Potem zdejmujemy ubranko. I potem znów powtórka. Możesz też wykorzystać ulubioną zabawkę psa i bawić się nią, zamiast karmić smaczkami. Ćwicz tak samo w domu, jak i na dworze – kilkakrotnie podczas spaceru wkładaj psu ubranko i je ściągaj.
19) Potem możesz zacząć dopinać smycz i spacerować z psem.
20) Jeśli w trakcie ćwiczeń pies próbuje wycofywać się z ubranka lub okazuje jakiekolwiek oznaki stresu, znaczy to, że oczekujesz za dużo na dany moment i potrzebujesz się cofnąć do poprzedniego etapu, by pies czuł się w pełni komfortowo ze sweterkiem na sobie.
Jaki materiał i fason będzie dla Was najlepszy?
UWAGA! W przypadku ubranka kluczową rolę gra materiał – najlepiej, aby był wykonany z naturalnych tkanin, jak np. wełna, nie może się elektryzować ani nadmiernie szeleścić. W wyborze ubranka niechaj towarzyszy Ci poczucie estetycznej klasyki – im bardziej wymyślne i wystylizowane ubranko, tym większa szansa, że Twój pies będzie bardziej atakowany przez inne psy. Kaptury, falbany, pióra i inne ozdobniki bardzo zaburzają psią komunikację, bo inne psy po prostu nie potrafią zrozumieć, co mówi do nich Twój pies. Pamiętaj, że Psi Język opiera się w niemal całości na komunikacji ciałem – zakładając na psa udziwnione ubranko z wielkim pomponem na kapturku wywołujemy taki efekt, jakbyśmy dali człowiekowi do ręki tasak, zakneblowali usta i oczekiwali, że elokwentnie nawiąże nową znajomość. I nie ma w tym przesady. Prostota kroju ubranka równa się prostocie ubierania go, a co za tym idzie, krótkiego czasu tej czynności – za co podziękują zwłaszcza psiaki nieprzepadające za tą procedurą.
Jeśli chcesz więcej dowiedzieć się o Psim Języku i jego poszczególnych „słówkach” lub ćwiczenie przyzwyczajania nie idzie do końca tak, jak się tego spodziewałeś/ spodziewałaś, skontaktuj się ze mną! Wszak każdy przypadek jest indywidualny i może wymagać wyjątkowego podejścia, dlatego w prezencie do dowolnego zakupionego sweterka Wooldog otrzymujesz ode mnie w prezencie jedną darmową godzinę porad telefonicznych!
Artykuł ten powstał we współpracy z Alicją Milewską, Ala od Jazza.